Blog

Wat mijn guilty pleasure mij leerde

Sudoku’s maken – stiekum een van mijn guilty pleasures. Wat vind ik het heerlijk soms om daar vol in te verdwijnen, turend naar de cijfertjes en steeds weer nieuwe vakjes vullend met enen, achten, drieën enzovoort. I love it :-).

Liefst doe ik van die hele moeilijke dan, zodat het niet meteen heel obvious is wat waar moet worden ingevuld. Alleen komt er dan altijd zo’n punt dat ik na een deel van het invullen niet meer verder kom… Hoe lang ik ook kijk, ik kan geen nieuwe vakjes meer vinden waarvan ik weet welk cijfer er moet staan. Mijn neiging was dan altijd om maar door te blijven turen, hopend dat ik toch nog ergens een stapje verder kwam. Helaas bijna altijd zonder resultaat (behalve dan de teleurstelling van het vastgelopen zijn…).

En dan nu mijn fascinatie en leermoment: als ik een tijdje later diezelfde Sudoku dan weer oppak en er opnieuw naar kijk, dan zie ik opeens dus wél allemaal lege vakjes die ik in kan vullen, als vanzelf valt dan vaak alles ineens op z’n plek. Fascinerend vind ik dat, het is tenslotte precies dezelfde Sudoku als waar ik eerder in vastliep, mijn cijfermatige inzicht is niet ineens gegroeid ofzo, en toch zie ik het dan wel ineens. Zelfs zo duidelijk dat ik me bijna niet kan voorstellen dat ik dat eerder niet zag!

Waar een beetje afstand nemen toch niet goed voor is… En o zo waar is dat ook als ik aan een plan of presentatie of ander (schrijf)werk bezig ben. Waar ik ook nog weleens de neiging heb om helemaal in te verdwijnen en mezelf in vast te draaien. Met dank aan mijn Sudoku-learning lukt het me tegenwoordig steeds vaker om ook daarin dan even afstand te nemen en op tijd een break in te lassen. Letterlijk het even weg te leggen, erop vertrouwend dat als ik het op een later moment weer oppak, dat het dan ‘als vanzelf’ op z’n plek zal vallen allemaal. En hoe fijn te merken dat dat dan inderdaad zo werkt!

Toch helemaal zo gek nog niet dus, die guilty pleasure van mij. Want met dank aan de Sudoku’s lukt het me tegenwoordig steeds beter om met minder (netto) tijd tot meer en betere resultaten te komen. Juist door soms even iets weg te leggen en pas later op te pakken weer. Al blijft de verleiding natuurlijk bestaan om toch (te lang) maar door en door te gaan. Spontaan idee dat in mijn hoofd schiet nu: misschien moet ik gewoon eens een Sudoku-boekje op kantoor neerleggen voor als ik weer even een break nodig heb ;-).

 

nieuwste artikelen