Ik weet nog niet wát, maar wel dát

> Dit is deel 2 uit een verzameling van blogschrijfsels van Vicky over haar eerste jaren als zelfstandig ondernemer en wat zij toen zoal leerde onderweg… Deel 1 nog niet gelezen? Je vindt ‘m hier.

 

Oke, ik waagde dus de sprong. Wat in mijn geval betekende dat ik mijn baan heb opgezegd. Niet zozeer omdat ik er ongelukkig in was, maar omdat ik me was gaan beseffen dat er iets anders was waar ik nog veel gelukkiger van zou kunnen worden. En dat voelde voor mij vol de moeite waard om voor te gaan.

En daar ging ik dus. Al wist ik eerlijk gezegd nog helemaal niet wát ik dan precies wilde gaan doen. Best gek als je bedenkt dat ik tot dan toe iemand was die altijd graag alles wilde plannen, grip wilde hebben op zaken, dingen wilde doordenken en vooral ook wilde begrijpen. Was het dan een vlaag van verstandsverbijstering geweest dat ik mijn baan aan de wilgen gehangen had? Beging ik hier een grote fout? Nou nee, gelukkig niet zo bleek. Sterker nog, achteraf bezien denk ik dat dat ‘nog niet weten’ juist een van de succesfactoren is geweest…

Al besefte ik dat destijds natuurlijk helemaal nog niet zo. En voelde het ook regelmatig ongemakkelijk en onzeker. “Weet je al wat je wilt?” was voor mij een veelgehoorde vraag in die tijd. En in eerste instantie eentje waarvan ik vond dat ik daar natuurlijk wel een goed en duidelijk antwoord op moest hebben. Dus probeerde ik gekunsteld daar iets van te maken. Maar uiteraard, dat lukte maar matig want ik wist het gewoon nog niet…

Tot ik op een dag in antwoord op die beruchte vraag “Weet je al wat je wilt?” mezelf ineens hoorde zeggen: “Nee, eigenlijk nog niet… en dat is ook precies de bedoeling”…….

Ik liet even tot me doordringen wat ik zojuist had gezegd. En bemerkte wat een ruimte het gaf in mijn hoofd. Ik hoefde het nog niet te weten, jee wat voelde dat fijn zeg!! En niet omdat ik daarmee een excuus of escape had, zeker niet. Nee, door het de bedoeling te maken dat ik het nog niet hoefde te weten ontstond er rust en ruimte om in alle vrijheid te gaan exploreren. Waarbij ik het denken in vormen en functies (‘wát’ wil ik doen) losliet en me in eerste instantie veel meer ging richten op mijn achterliggende drivers voor het feit ‘dát’ ik graag iets wilde doen in de groei en ontwikkeling van mensen. Met aandacht voor wie ben ik, wat kan ik, wat wil er in mij. Waardoor mijn ‘interne kompas’ steeds helderder en sterker werd, en het grappig genoeg ook veel meer als vanzelf helder werd hoe ik daar vervolgens qua werk vorm aan wilde geven.

Dat idee van wel weten dát maar nog niet hoeven weten wát, is er eentje die ik op latere momenten nog vaak opnieuw gebruikt heb (en nog steeds gebruik). Waarmee ik telkens ruimte creëer om in beweging te komen en op onderzoek uit te gaan als er iets wil in mij, ook al heb ik het totaalplaatje nog niet helemaal in beeld. Vanuit een vertrouwen dat dat zich gaandeweg wel vormen zal. En met veelal als opbrengst dat er mooiere, leukere en beter kloppende resultaten uit voortkomen dan ik op voorhand had kunnen bedenken of hopen. Kortom, dat losknippen van ‘dat’ en ‘wat’ en het de bedoeling maken dat je het nog niet hoeft te weten, dat kan ik je van harte aanbevelen.